‘Ik wil nóóit op TV!‘ riep ik altijd, al dan niet gevolgd door ‘Zelfs niet bij Twee voor Twaalf!‘ Maar toen ik onlangs de kans kreeg om voor een item bij Binnenste Buiten iets te vertellen over mijn geliefde Vlinderhof kon ik die niet voorbij laten gaan. Dus had ik begin oktober een leuke maar intensieve draaidag, samen met collega-vrijwilliger (en tevens initiatiefnemer van de tuin) Marc Kikkert en een sympathieke cameraploeg. Marc lichtte vooral de geschiedenis en de achtergronden van de Vlinderhof toe, ik mocht mijn zegje doen over de planten.
Over die planten en de manier waarop Piet Oudolf, de wereldberoemde ontwerper van de Vlinderhof, ze toepast, had ik meer dan genoeg te vertellen. Ook hier op mijn blog heb ik dat al een paar keer gedaan. Zo ging ik in Bruin is ook een kleur, vernoemd naar een gevleugelde uitspraak van Oudolf, in op zijn uitgangspunt dat ook uitgebloeide en afgestorven planten mooi kunnen zijn. In mijn blogpost In de prijzen filosofeerde ik onlangs over het curieuze feit dat Oudolf de prestigieuze Sikkens Prize heeft gekregen voor zijn verdiensten op het gebied van kleur, terwijl hij zelf de rol van kleur in zijn werk stevig relativeert. Geweven tapijten gaat over de Vlinderhof als driedimensionaal wandtapijt van een variatie aan texturen. En Een nieuwe liefde over de prachtige mandarijnkleurige bloemen van de Amerikaanse zijdeplant, een zomerse aandachttrekker in de tuin.
Ik ben nog lang niet uitgepraat – maar dat ben ik eigenlijk nooit over de (vele!) dingen waar ik gepassioneerd over ben (zie ook Over mij). Dat vond ik wel het moeilijkste tijdens de opnames voor Binnenste Buiten: mijn enthousiasme inperken. Hier op sapgroen.nl kan ik (in principe) zo lang van stof zijn als ik wil, en ook zo lang aan mijn teksten schaven als ik wil. Op TV, en zeker voor een filmpje van in totaal 8 minuten, moet je to the point zijn én op tijd een punt zetten. Niks meer toevoegen. Niks meer nuanceren. Geen open eindjes. Geen nieuwe kwesties. Maar in één keer raak schieten. En dan dus: die punt. Pfieuw.
Een van de dingen die ik (beknopt!) aan de camera van Binnenste Buiten moest mocht vertellen was wat mijn favoriete plant is. Dat is karwijselie, Selinum wallichianum. Hierover schreef ik al eens in mijn blog Rembrandtiaans kant.
Helaas stond de karwijselie er op het moment van filmen niet al te best bij want op een paar bloemschermpjes na was hij grotendeels verdord, eerder dan gebruikelijk door de droge hete zomer. Ik ben benieuwd of de mensen van Binnenste Buiten daar nog wat van hebben kunnen maken. En of het überhaupt de eindmontage heeft gehaald. Want ook wijzelf zien het resultaat pas tegelijk met de rest van de wereld, op dinsdag 8 november rond de klok van 19.00 uur op NPO2 – en daarna staat het tot het einde van internet online.
Edit 8 november. Vanavond is de uitzending pas maar het filmpje staat al online op de website van Binnenste Buiten. Ik ben er blij mee want het snijdt best hout wat ik zeg en het heeft een kop en een staart. Mijn karwijselie zit er niet in maar Marcs Amerikaanse zijdeplant wél 🙂 En verder natuurlijk heel veel mooie (sfeer)beelden van de tuin. Gaat dat zien!
Regelmatig nieuwe verhalen over kleur, tuinen en planten in je mailbox?
