Een veld vol paars

Sommige medeondernemers vinden het een blijk van ernstige creatieve armoede: voor de promotie van je bedrijf gebruikmaken van Bananenbrooddag, de Dag van de Tandenfee en andere van deze ‘inhaakdagen’. Toch doe ik het als blogger over kleur lekker wél, ze gebruiken als haakje voor een verhaal. Want zeg nou zelf, gelegenheden als Black Friday en Blue Monday kan ik toch niet laten liggen?

‘The Color Purple’ stond al langer op mijn bucketlijst van blogs voor Sapgroen. Het boek van Alice Walker (1982) over de erfenis van de slavernij werd bekroond met de Pullitzerprijs, verfilmd door Steven Spielberg (1985) en bewerkt tot een musical (2005). Nu is er een nieuwe, glossy versie in de bioscoop, een verfilming van de musical. Dus ja, dan kop ik hem dus gewoon in. Net als kleurenbaas Pantone trouwens. Die maakte voor de gelegenheid een analyse van de thematiek op basis van het gebruik van de kleuren rood, wit en (uiteraard) paars in de film. Een mooi staaltje storytelling met kleuren.

In Decemberpaars (óók een inhaakblog, naar aanleiding van Paarse Vrijdag) ging ik al eens in op betekenis van paars, en het feit dat het een bijzondere en mystieke kleur is. Het komt voor in de natuur maar was in het verleden moeilijk na te maken voor mensen. Die tegenstelling ligt ook ten grondslag aan de thematiek van ‘The Color Purple’, waarin hoofdpersoon Celie een diepe spirituele transformatie ondergaat en zich bewust wordt van haar eigen unieke waarde. In een klassieke scène loopt ze met Shug, een andere hoofdpersoon, door een veld met paarse bloemen. Shug zegt dan:

I think it pisses God off when you walk by the color purple in a field and don’t notice it.

Daarmee bedoelt ze dat de schoonheid van de schepping overal aanwezig is, in het hoge en het lage en ook in jezelf, maar dat je die schoonheid wel moet (leren) zien. Oprah Winfrey, die beide films produceerde en in die uit 1985 ook zelf meespeelde, onthulde onlangs een nieuw levensgroot portret van zichzelf in de National Portrait Gallery in Washington. Hierop draagt ze (niet toevallig) een zwierige dieppaarse jurk. Bij de ceremonie zei ze over deze keuze:

The colour purple and noticing it to me, is the essence of what God represents: the complications of making the colour purple and its simplicity.”

In Spielbergs verfilming lopen Celie en Shug door een veld van cosmea’s ofwel Mexicaanse asters (Cosmos bipinnatus), een bekende eenjarige (snij)bloem die je ook vaak in moestuinen ziet. De aantrekkelijke margrietachtige bloemen bloeien op lange elegante stengels met fijn ingesneden blad en kunnen wit zijn of verschillende tinten roze, tot en met diep fuchsia. En ja, bij laat avondlicht en met veel goede wil lijken de roze examplaren heus lila-achtig mauve. Maar feitelijk zijn ze toch echt roze. Het schijnt dat Spielberg alles op alles heeft gezet en zelfs een speciaal type filmrol heeft gebruikt om de roze bloemen op de set nog enigszins paars te laten lijken op doek.

Paars is geliefd bij veel tuinliefhebbers en het assortiment tuinplanten met paarse bloemen is dan ook vrij uitgebreid. Lila, de minder uitgesproken versie van paars, is nog meer in trek. Populaire paars- en lilakleurige bloeiers zijn bijvoorbeeld lavendel, geranium en kattenkruid. Maar die zijn niet geschikt voor een veld á la ‘The Color Purple’ – zo’n informele weide met wuivende planten tot okselhoogte waar je, al dan niet in een enkellange rok, doorheen kunt waden. Medeblogger Teri van Cottage in the Court raadt herfstasters (Symphyotrichum novi-belgii) aan; omdat het sterke vaste planten zijn, staan ze symbool voor de innerlijke kracht en standvastigheid van de vrouwelijke hoofdpersonen uit The Color Purple, vindt ze. Een sympathieke gedachte, maar de dichte bossige struiken geven niet echt het bloemenweidegevoel.

Ik zelf dacht aan riddersporen (Delphinium) met hun mooie opwaartse toortsen. Delphinium ‘King Arthur’ bijvoorbeeld heeft prachtige paarsblauwe bloemen met witte hartjes. Het nadeel is alleen dat het vaste planten zijn, die niet al te gemakkelijk te kweken en te verzorgen zijn. Ze kunnen niet tegen droogte en zijn gevoelig voor meeldauw. Alleen voor toegewijde liefhebbers dus. Ik dacht ook aan Salvia ‘Amistad’. Zijn intens paarse bloemen hebben sowieso de wauwfactor en al helemaal als je daar een heel veld van hebt. Hij wordt 120 cm hoog, volgens de mensen van de Hessenhof bij de juiste verzorging zelfs 200. Maar het is ook een vaste plant die flink uitdijt; één exemplaar kan wel een vierkante meter in beslag nemen. Prachtig maar niet echt handig bij filmopnames. En, niet onbelangrijk: Salvia ‘Amistad’ is er pas sinds 2005, toen hij (zo wil het verhaal) op een plantenmarkt in Argentinië werd ontdekt. Hij was dus nog niet beschikbaar toen ‘The Color Purple’ werd gefilmd.

Dus ja, ik snap waarom Spielberg uit cinematografische en praktische overwegingen heeft gekozen voor cosmea’s, ondanks het feit dat hij daarmee dus enig kleurtechnisch kunst- en vliegwerk moest doen. Als je een paar handenvol zaadjes uitstrooit heb je binnen een paar maanden een uitbundig bloeiende, visueel interessante weide, vol lagen van kleurige vlekken en transparant frisgroen loof. Ideaal om je hoofdpersonen doorheen te laten wandelen.

Uiteindelijk doet het er natuurlijk niet echt toe of de bloemen in ‘The Color Purple’ écht paars zijn. Of hoe triviaal of voorgekauwd de aanleiding voor een blogpost is. Een goed verhaal vertellen, daar gaat het om – liefst in en met kleur.

Leuke thematische link: ‘Amistad’ (Spaans voor ‘vriendschap’) is ook de naam van een Spielbergfilm uit 1997 over de (waargebeurde) opstand op het gelijknamige slavenschip in 1839.

Al mijn blogs over paars en lila vind je hier. Sparen voor lila bijvoorbeeld gaat over hoe een bekende supermarkt ons een beetje erin luisde met zijn spaaractie voor tuinplanten en Paarse zonnebloemen over de grenzen van het genetisch knutselen met kleur.

Regelmatig nieuwe verhalen over kleur, tuinen en planten in je mailbox?

_{Omslagfoto 3887894 via Pixabay}