Eindelijk kwam het er deze week van om de Miracle Garden te bezoeken, een openbare bloementuin van 800 m2 in een hoek van het Erasmuspark in Amsterdam-West – ik was natuurlijk weer eens spuitelf want hij bestaat al sinds 2017.
De tuin, of beter gezegd ‘laboratorium voor bloemwonderen’, is ontworpen door kunstenaar Elspeth Diederix, in eerste instantie bekend als fotograaf van bloemstillevens. In het project ‘The Studio Garden‘ experimenteerde ze met het kweken en fotograferen van bloemen en planten in de tuin van haar eigen atelier. Na het winnen van een prijsvraag voor het ontwikkelen van een kunstwerk dat bloemen en planten dichter bij de mensen brengt, werd haar plan voor de Miracle Garden met hulp van sponsoren en fondsen gerealiseerd in het Erasmuspark. Hij is vrij toegankelijk voor publiek en wordt tot op de dag van vandaag onderhouden door een groep enthousiaste buurtbewoners.
Oké, tot zo ver de belangrijkste feiten. Want verder gaat de Miracle Garden voor mij over gevoel en over verwondering. Want sjonge wat een overdonderende ervaring was het om daar rond te lopen. Zoveel kleuren, texturen, zoveel combinaties die ik nooit eerder had gezien, zoveel wat er gebeurde. Ik wist niet waar ik moest beginnen met kijken en foto’s maken en stopte pas toen mijn telefoon leeg was – en ik vervolgens zonder hulp van Google Maps op de fiets terug moest naar station Amstel. Ik had het ervoor over.
De basis voor Miracle Garden ligt dus in de fotografie; de bloemen zijn uitgezocht op hun fotogeniek-zijn. Daarom zijn het stuk voor stuk blikvangers: de oranjegele daglelies (Hemerocallis), het warmroze-met-een-donker-hartje van de ganzerik (Potentilla nepalensis ‘Miss Willmott’), de grote paarse aren van de gamander (Teuchrium hircanicum) en mijn guilty pleasure brandende liefde (Lychnis chalcedonica), die zulke knalrode bloemen heeft dat ze bijna pijn doen aan je ogen.
Toen ik later mijn foto’s terugkeek viel me op dat op veel ervan kogeldistels (Echinops bannaticus) staan. Nu staan er daar sowieso veel van in de Miracle Garden; net als trouwens ook de daglelies zijn ze een relict uit het gemeenteplantsoen van vóór 2017. Als ik deze tijd van het jaar een rondleiding geef in de Vlinderhof, waar een andere soort kogeldistel staat die erop lijkt, krijg ik steevast vragen erover. Begrijpelijk, want de bolronde blauwlila bloemhoofdjes zijn echte aandachttrekkers. Op een of andere manier zijn ze speels maar brengen ze tegelijkertijd ook een soort van ordening aan, zeker in een een wat ‘wildere’ setting zoals de Miracle Garden. Ik zag hier geweldige contrastrijke combinaties in kleur en in vorm met rode zonnehoed (Echinacea purpurea ‘Rozenrad‘), aardaker (Lathyrus tuberosus), zonnehoed (Rudbeckia ‘Goldsturm‘) en de transparante zaaddozen van judaspenning (Lunaria annua), waar het zonlicht prachtig doorheen scheen.
Dus ja, als het gaat om verwondering heeft de Miracle Garden mijn verwachtingen (voor zover ik die had) overtroffen. In een reactie op een Instagrampost noemde iemand de tuin een ‘gorgeous mess’. Daar kan ik me helemaal in vinden. Want een tuin met alleen maar fotogenieke blikvangers is superinspirerend maar ook wat overweldigend. In ieder geval neem ik bij een volgend bezoekje een powerbank voor mijn telefoon mee.
De afgelopen jaren is er veel over The Miracle Garden gedeeld in de (sociale) media en via tentoonstellingen. Een overzicht vind je op de website. Recent publiceerde De Standaard nog een mooi artikel. Een artikel uit 2021 van Wim Pijbes in NRC Handelsblad zit achter een betaalmuur maar kun je via de website van kunstgalerie Garage Rotterdam toch lezen. Het Instagramaccount van de Miracle Garden is wordt nog steeds heel regelmatig aangevuld met mooie nieuwe beelden.
In 2021 ontwierp Diederikx een nieuwe (schaduw)tuin voor het Rijksmuseum Twenthe, de Sottobosco Tuin, en in de zomer van 2022 vond een gelijknamige tentoonstelling plaats met fotos van bloemen en planten.
Regelmatig nieuwe verhalen over kleur, tuinen en planten in je mailbox?
Alle beelden zijn eigen foto’s
